بسم الله الرحمن الرحیم

ایمیلت را باز می کنی. وارد ایمیل یکی از گروه های اینترنتی میشوی. می خوانی و می خوانی تا می رسی به پ ن پ های بامزه ی معروف. می خوانی و می خندی و در آخر ایمیل را برای همه ی دوستانت می فرستی، اما متوجه نمی شوی که در بین پ ن پ ها چنین جمله هایی بود:

"تو تاکسی کناریم به راننده گفت من بچه امام حسینم ، راننده پرسید میدون امام حسین؟ گفتم: پــــ ن پــــــ ایشون خود علی اصغره ماشالله بزرگ شده مرد شده."

و یا شاید متوجه چنین جمله هایی در بین لطیفه های خنده دار ایمیلت نشوی:

"موسی با عیسی سر یه دختر تاس میندازن، عیسی تاس را میندازه و جفت ۶ میاره. بعد موسی تاس میندازه و جفت ۸ میاره! عیسی میگه : آخه بی جنبه! یه دختر ارزش معجزه داشت؟"

وارد ایمیل دوست قدیمیت می شوی. از متن جالب نامه لذت می بری و فایل تصویری ضمیمه شده را دانلود می کنی و شروع به دیدن می کنی. کلیپ تمام می شود.

با لبخند این ایمیل جالب را هم برای همه کسانی که دوست داری مثل تو لذت ببرند می فرستی. اما متوجه نمی شوی که در بین تصاویر بامزه ی کلیپ چنین تصویری دیدی:

شاید بقیه هم مانند تو لذت ببرند و برای دوستانشان ارسال کنند. اما کسی هست که چندین برابر من و تو خوشحال می شود. دشمنی که با چنین ساخته هایی، ذره ذره و پنهانی خود را به هدفش نزدیک می کند.

قبح شکنی:

اگر تو هم مثل من کمی به این شیطنت ها حساس شوی، هر روز موارد زیادی توجهت را جلب می کند.

بین پیامک ها، بین فیلم ها و انیمیشن ها و حتی برنامه های صدا و سیمای خودمان...

آیا اولین و بهترین قدم برای نابودی، تغییر وجهه، تخریب و یا پاک کردن چیزی، کسی، نامی و یا حرکتی از اذهان من و تو، شکستن قبح و عادی کردن به تمسخر گرفتن آن نیست؟

برایمان چه میماند اگر روزی ذوالفقار علی (علیه السلام)، خون حسین (علیه السلام) و عشق مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را در حضورمان به سخره بگیرند و ما سکوت کنیم؟

منبع: آنتی666