به نام خدا

و این از نشانه‏ های دوستان و موالیان آن جناب است و در خوبی و استحباب آن هیچ تردیدی نیست، چون در دعاهای روایت شده برای آن حضرت، این معنی آمده است و چه خوب سروده ‏اند:

قَلْبِی إِلَیْکَ مِنَ الأَشْواقِ مُحْتَرَقُ  
وَدَمْعُ عَیْنِی مِنَ الآماقِ مُنْذَفِقُ

الشَّوْقُ یُحْرِقُنِی وَالدَّمْعُ یُغْرِقُنِی  
فَهَلْ رَأَیْتَ غَرِیقاً وَهْوَ مُحْتَرِقُ

ز آتش دل سوزم و در سیل اشکم غوطه‏ ور  
کس‏غریقی همچومن دیده درآتش شعله ‏ور؟

شوق روی انورت آرد شگفتی‏ها به بار  
از ظهور طلعتت گردد زمستان‏ها بهار

و بر این مطلب دلالت دارد آن که مولایمان امیر المؤمنین‏ علیه السلام اظهار اشتیاق به دیدارش را داشت، چنان‏که در حدیث روایت شده از آن حضرت‏ علیه السلام در وصف حضرت مهدی - عجّل اللَّه فرجه الشریف - در حرف «ع» گذشت که پس از آن‏که قسمتی از صفات و نشانه‏ های او را بیان فرمود و به بیعت کردن با او و اجابت نمودن دعوتش امر کرد، فرمود: «هاه» و به سینه‏ اش اشاره نمود و شوق به دیدارش را اظهار داشت. تمام این خبر در بحث علم آن حضرت‏ علیه السلام [جلد اول کتاب] گذشت. و نیز بر این معنی دلالت دارد آنچه در بحار به نقل از کتاب «مزار کبیر»، به سند خود از احمد بن ابراهیم روایت آورده که گفت: به جناب ابوجعفر محمد بن عثمان اشتیاقم را به دیدار مولایمان بیان کردم، به من فرمود: با وجود اشتیاق، مایل هستی او را ببینی؟ گفتم: آری. فرمود: خداوند پاداش شوق تو را عنایت فرماید و دیدن رویش را به آسانی و عافیت به تو روزی کند، ای ابوعبد اللَّه! التماس مکن که او را ببینی، زیرا که در ایام غیبت به او اشتیاق داری و درخواست مکن که با او همنشین گردی، که این از عزائم الهی است و تسلیم بودن به آن بهتر است، ولی با زیارت به سوی او توجّه کن.... [1] .
می‏گویم: نیک بودن اشتیاق به آن حضرت‏ علیه السلام امر واضح و روشنی است، که خیچ پوشیدگی در آن نیست، زیرا که این از لوازم محبّت است که از دوستان جدا نمی‏گردد و عبارت: خداوند پاداش شوق تو را عنایت فرماید. اشاره به ثواب ارزنده‏ای است که بر آن مترتّب می‏شود، چنان‏که فرمایش امام صادق ‏علیه السلام در حدیث آینده بر آن دلالت دارد با احترام و تجلیلی که در آن هست. و این‏که فرمود: ای ابوعبد اللَّه! التماس مکن که او را ببینی. منظور دیدن آن حضرت به گونه امامان گذشته‏ علیهم السلام است، یعنی هر وقت که خواسته باشی این امر برایت فراهم باشد. و امّا این‏که درخواست دیدن آن حضرت به طور مطلق چیزی نیست که منع شده باشد، بلکه از وظایف متدیّنین است و رسیدنشان به این سعادت بسیار اتفاق افتاده است. و شاهد بر آنچه گفتیم این‏که گفته: زیرا که در ایام غیبت به او اشتیاق داری و درخواست مکن که با او همنشین گردی که این از عزائم الهی است.... چون اگر دیدن آن جناب و همنشین شدن با حضرتش هرچند در بعضی از اوقات، از عزائم الهی و خواسته حتمی خداوند در مورد صاحب‏ الزمان‏ علیه السلام بود، برای هیچ کس از مؤمنین این امر اتفاق نمی‏افتاد و این برخلاف چیزی است که مشاهده می‏شود، زیرا که روایات و حکایات در مورد مؤمنان رستگار به دیدار آن بزرگوارعلیه السلام، سبب باور اهل یقین می‏باشد. و بالاخره پوشیده نماند که جمله «به او اشتیاق داری...» جمله خبریه است که در مقام انشاء واقع شده، که در حقیقت این امر به شوق دیدار آن حضرت - صلوات اللَّه وسلامه علیه - می‏باشد و بر فضیلت اشتیاق اهل اخلال به آن حضرت دلالت می‏کند، آنچه در بحار از «اختصاص» به سند خود، از محمد بن مسلم روایت آمده که گفت: به سوی مدینه رهسپار شدم در حالی که دردمند و بیمار بودم، به امام باقرعلیه السلام عرض شد که محمد بن مسلم بیمار است، پس آن حضرت توسط غلامی، نوشیدنی ‏ای که با دستمالی پوشانیده شده بود، برایم فرستاد، غلام ظرف نوشیدنی را به دستم داد و به من گفت: آن را بیاشام که آن حضرت‏ علیه السلام به من امر فرمود که بر جای بمانم تا آن را بنوشی. پس آن را گرفتم، ناگاه بوی مشک از آن برخاست، نوشابه‏ای خوش‏ طعم و سرد بود و چون آن را آشامیدم، غلام به من گفت: مولایم به تو می‏فرماید: هرگاه آشامیدی نزد من بیا. در اندیشه شدم که به من چه گفت و حال آن‏که پیش از آن نمی‏توانستم برپای بایستم، که وقتی نوشیدنی در درونم جای گرفت، گویی که از بند رهایی یافته باشم، نشاط گرفتم. پس به درب منزل آن جناب رفتم و اجازه ورود خواستم، بر من بانگ زد که: بدنت سالم گشت، داخل شو. آن‏گاه در حالی که گریه می‏کردم، داخل شدم و بر آن حضرت سلام کردم و بر دست و سرش بوسه زدم، آن حضرت‏ علیه السلام به من فرمود: ای محمد! چرا گریه می‏کنی؟ عرض کردم: فدایت شوم! بر غربتم و دوری راه و کمی توان بر ماندن نزد شما و دیدن رویتان. فرمود: امّا کمیِ توان که خداوند اولیای ما و دوستانمان را این‏چنین قرار داده و بلا را بر آنان نزدیک ساخته. و امّا آنچه از غربت یادآور شدی، پس تأسّی جسته‏ای به حضرت ابی عبد اللَّه‏ علیه السلام که در سرزمینی دور از ما کنار نهر فرات است. و امّا دوری راه که یاد کردی، البته مؤمن در این دنیا غریب و در میان این مردم نگون‏سار است، تا از این خانه دنیا به رحمت خداوند بیرون رود. و امّا آنچه متذکّر شدی از دوست داشتن نزدیک بودن به ما و ملاقات با ما را و این‏که نمی‏توان این کار را انجام دهی، پس خداوند می‏داند که در دلت چیست و پاداش تو بر او است. [2] .
می‏گویم: در مزار این حدیث را از «کامل الزیارة» روایت کرده با اضافاتی که مربوط به فضیلت تربت مبارک امام حسین‏ علیه السلام است. [3] .

(1)بحارالانوار97:102 باب7

(2)بحارالانوار120:101 باب16 ح9

(3)کامل الزیارة،275