به نام خدا

یاد نمودن فضایل و مناقب آن حضرت و دلیل بر استحباب این کار، تمام اخبار و روایاتی است که در مورد تشویق و ترغیبِ یادآوری فضایل ائمه معصومین‏ علیهم السلام وارد شده است، از جمله: در اصول کافی از حضرت ابی عبد اللَّه صادق‏ علیه السلام روایت شده که فرمود: همانا وظیفه جمعی از فرشتگان آسمان این است که نگاه می‏کنند بر یک و دو و سه نفری، در حالی که آنان درباره فضیلت آل محمدعلیهم السلام به گفتگو نشسته ‏اند، پس فرشته‏ای به فرشتگان دیگر می‏گوید: آیا نمی‏بینید اینان را با همه کمی تعدادشان و بسیاری دشمنانشان فضائل آل محمدعلیهم السلام را بیان می‏کنند! [1]  آن‏گاه گروه دیگری از فرشتگان می‏گویند: «ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشآءُ وَاللَّهُ ذُوالفَضْلِ العَظِیمِ»؛ [2]  این فضل خداوند است که به هر کس بخواهد می‏دهد و خداوند دارای فضل عظیم است.

و در همان کتاب به سند خود، از میسر، از حضرت ابی جعفر باقرعلیه السلام آورده که گفت: امام باقرعلیه السلام به من فرمود: آیا با هم خلوت می‏کنید [و دور از چشم دشمنان می‏نشینید] و برای هم حدیث می‏گویید و آنچه معتقد هستید، برای هم بازگو می‏نمایید؟ عرضه داشتم: آری. به خدا سوگند! ما با هم در خلوت می‏نشینیم و برای هم حدیث می‏گوییم و آنچه معتقدیم، برای هم باز می‏گوییم. امام باقرعلیه السلام فرمود: به خدا سوگند! که من دوست داشتم در بعضی از آن‏جاها با شما می‏ بودم، به خدا سوگند! که من بوی شما و جان‏های شما را دوست می‏دارم و البته شما بر دین خداوند و دین فرشتگان او هستید، پس با پرهیز از گناه و جدیت در امر دین [ما را] یاری کنید. [3] .
و در همان کتاب از حضرت ابوالحسن موسی بن جعفرعلیه السلام آمده که فرمود: هیچ چیز بر ابلیس و لشکریانش دشوارتر نیست از این‏که برادران ایمانی با یکدیگر دیدار کنند و همانا دو مؤمن با یکدیگر دیدار می‏نمایند که به یاد خدا باشند، آن‏گاه فضایل ما را یادآوری کنند، در این حال گوشت سالمی بر صورت ابلیس باقی نمی‏ماند، تا جایی که روح پلیدش به التماس می‏افتد از فرط آن‏که درد می‏کشد، پس فرشتگان آسمان و گنجوران بهشت متوجه می‏شوند و او را لعنت می‏کنند، تا این‏که هیچ فرشته مقرّبی باقی نماند، مگر این‏که بر او لعنت فرستد، که زبون و با حسرت و مردود می‏افتد. [4] .
و نیز بر این مطلب دلالت می‏کند، روایاتی که در مورد تلافی کردن کسی که به تو احسانی نموده به وسیله یاد نیکو وارد شده، مانند فرموده مولایمان حضرت سیّد العابدین‏ علیه السلام در رسالة الحقوق که در «مکارم الاخلاق» و «تحف العقول» و کتاب‏های دیگر آمده که حضرت سجّادعلیه السلام فرمود: و امّا حق کسی که نسبت به تو نیکی و احسانی نموده، آن است که او را سپاس بگذاری و کار خوبش را یادآور شوی و با سخن نیک او را در میان مردم معرفی کنی و دعای خالصانه بین خود و خدای خود در حق او بنمایی، پس اگر این کار را کردی، تشکر از او را پنهانی و آشکارا به جای آورده باشی و اگر روزی توانستی عملاً کار نیکش را با نیکی تلافی کنی، این کار را انجام دِه. [5] .
البته ما قسمتی از حقوق و مراحم آن حضرت را در بخش‏های سوم و چهارم این کتاب مبارک بیان داشتیم، به آنجا مراجعه کن تا سینه‏ ات فراخ گردد و حالت صلاح یابد. و نیز بر این مقصود دلالت دارد آنچه در شواهد لزوم محبوب نمودن آن بزرگوار در میان مردم آوردیم و آنچه در فضیلت دعوت کردن مردم به سوی آن جناب ان شاءاللَّه تعالی خواهد آمد. و نیز گواه بر این است آنچه از روایات خواهد آمد، مبنی بر این‏که هنگام بروز بدعت‏ها بر عالم واجب است که علم خویش را آشکار سازد و هم‏چنین شاهد بر این است تمام آنچه در ترغیب و تشویق بر ذکر خدای تعالی وارد گردیده، زیرا که یاد آن‏ علیهم السلام از مصادیق یاد خداوند است، چنان‏که در روایت آمده و در وظیفه نهم خواهد آمد، ان شاء اللَّه.

(1)روضه کافی،334ح521

(2)سوره جمعه،آیه4

(3)اصول کافی187:2 ح5

(4)اصول کافی188:2 ح7

(5)مکارم الخلاق422باب12