۰۲ بهمن ۹۲ ، ۱۱:۱۷
ایلومیناتی ها خود را (اربابان جهان) می دانند.
(بسم الله الرحمن الرحیم)
ایلومیناتی ها خود را (اربابان جهان) می دانند.
اشاره:
«ایلو میناتی» (Illuminati) واژه ای لاتین است که معنای «آگاهان»، «روشنفکران»، «روشن بنیان» و «سرآمدان» را دارد. با این توصیف، گروهی از «بزرگان» جهان که خود را گلچین شدگانی از میان نخبگان و برگزیدگان می دانند، بر آن شدند که قدیمی ترین، مرموزترین و محرمانه ترین سازمان های مخفی «اربابان (خود خوانده) جهان» را بدین نام بخوانند. غالب این سازمان ها در جامعه پایگاه و اعضایی دارند و هویت آنها بر مردم معلوم است، اما اعضای «ایلومیناتی» به وضوح شناخته شده نیستند، اگرچه برخی نام ها مصرانه بر زبان ها جاری است. قدر مسلم آن که، این سازمان از خاندان های بزرگ سرمایه داران یا اشراف، مانند «راتشیلد»ها، «هریمن»ها، «راسل»ها، «دوپون»ها، «ویندسور»ها و یا «راکفلر»ها- از جمله، «دیوید راکفلر» اجتناب ناپذیر، از بنیانگذاران گروه «بیلدربرگ» و «شورای سیاست خارجی»- تشکیل شده است. در ذیل با یکی از قدرتمندترین سازمان هایی که خود را «ارباب جهان» می دانند، آشنا می شویم.ترجمه و تنظیم: مژگان نژند«ایلومیناتی»ها در شکل کنونی خود از سال 1776 به فعالیت مشغولند. در این تاریخ، فردی مسیحی- از «ژزوئیت»های سابق- به نام «آدام وایسهاوپت» فرقه «ایلومیناتی» را در «باویر» آلمان بنیان نهاد. در آن دوران، پروژه «ایلومیناتی»ها تغییر کامل و بنیادین جهان از طریق نابودی قدرت نظام های سلطنتی را شامل می شد که در آن زمان مانعی بر سر راه پیشرفت جامعه و اندیشه ها به شمار می آمدند. گفته می شود که انقلاب کبیر فرانسه و بنیانگذاری ایالات متحده نیز حاصل استراتژی آنان بوده است. از دیدگاه «ایلومیناتی»ها، دموکراسی سیاسی «وسیله»ای بیش نیست و به هیچوجه نمی تواند یک «هدف» انگاشته شود. از نظر آنها، جماعت مردم به طور طبیعی جاهل و احمق و بالقوه تندخو و زودخشم است، و بنابراین جهان صرفا باید از سوی نخبگانی آگاه و روشن بین هدایت گردد. بدینسان، اعضای این گروه به مرور زمان از «توطئه گرانی خرابکار» به «سلطه گرانی بیرحم» تبدیل گردیده اند که هدف اصلی و اساسی شان حفظ قدرت و استیلای خود بر مردم است.
تأسیس گروه «ایلومیناتی» سرآغاز اجرای طرحی بود که باید طی قرون متمادی و از طریق کنترل نظام مالی نوظهور انجام می پذیرفت تا استیلای کامل بر جهان حاصل گردد، و به همین منظور نیز طراحی شده بود. اجرای این طرح سپس در بطن این «برگزیدگان موروثی» از میان نخبگان و روشنفکران، همانند مشعلی پایدار، نسل به نسل دست به دست گردیده، با تحولات تکنولوژیک، اجتماعی و اقتصادی مطابقت یافت.
«ایلو میناتی» (Illuminati) واژه ای لاتین است که معنای «آگاهان»، «روشنفکران»، «روشن بنیان» و «سرآمدان» را دارد. با این توصیف، گروهی از «بزرگان» جهان که خود را گلچین شدگانی از میان نخبگان و برگزیدگان می دانند، بر آن شدند که قدیمی ترین، مرموزترین و محرمانه ترین سازمان های مخفی «اربابان (خود خوانده) جهان» را بدین نام بخوانند. غالب این سازمان ها در جامعه پایگاه و اعضایی دارند و هویت آنها بر مردم معلوم است، اما اعضای «ایلومیناتی» به وضوح شناخته شده نیستند، اگرچه برخی نام ها مصرانه بر زبان ها جاری است. قدر مسلم آن که، این سازمان از خاندان های بزرگ سرمایه داران یا اشراف، مانند «راتشیلد»ها، «هریمن»ها، «راسل»ها، «دوپون»ها، «ویندسور»ها و یا «راکفلر»ها- از جمله، «دیوید راکفلر» اجتناب ناپذیر، از بنیانگذاران گروه «بیلدربرگ» و «شورای سیاست خارجی»- تشکیل شده است. در ذیل با یکی از قدرتمندترین سازمان هایی که خود را «ارباب جهان» می دانند، آشنا می شویم.ترجمه و تنظیم: مژگان نژند«ایلومیناتی»ها در شکل کنونی خود از سال 1776 به فعالیت مشغولند. در این تاریخ، فردی مسیحی- از «ژزوئیت»های سابق- به نام «آدام وایسهاوپت» فرقه «ایلومیناتی» را در «باویر» آلمان بنیان نهاد. در آن دوران، پروژه «ایلومیناتی»ها تغییر کامل و بنیادین جهان از طریق نابودی قدرت نظام های سلطنتی را شامل می شد که در آن زمان مانعی بر سر راه پیشرفت جامعه و اندیشه ها به شمار می آمدند. گفته می شود که انقلاب کبیر فرانسه و بنیانگذاری ایالات متحده نیز حاصل استراتژی آنان بوده است. از دیدگاه «ایلومیناتی»ها، دموکراسی سیاسی «وسیله»ای بیش نیست و به هیچوجه نمی تواند یک «هدف» انگاشته شود. از نظر آنها، جماعت مردم به طور طبیعی جاهل و احمق و بالقوه تندخو و زودخشم است، و بنابراین جهان صرفا باید از سوی نخبگانی آگاه و روشن بین هدایت گردد. بدینسان، اعضای این گروه به مرور زمان از «توطئه گرانی خرابکار» به «سلطه گرانی بیرحم» تبدیل گردیده اند که هدف اصلی و اساسی شان حفظ قدرت و استیلای خود بر مردم است.
تأسیس گروه «ایلومیناتی» سرآغاز اجرای طرحی بود که باید طی قرون متمادی و از طریق کنترل نظام مالی نوظهور انجام می پذیرفت تا استیلای کامل بر جهان حاصل گردد، و به همین منظور نیز طراحی شده بود. اجرای این طرح سپس در بطن این «برگزیدگان موروثی» از میان نخبگان و روشنفکران، همانند مشعلی پایدار، نسل به نسل دست به دست گردیده، با تحولات تکنولوژیک، اجتماعی و اقتصادی مطابقت یافت.
برخلاف دیگر سازمان های «اربابان جهان»، «ایلومیناتی»ها صرفا یک «باشگاه تعمق» ساده و یا یک «شبکه نفوذی» نیستند، بلکه سازمانی را تشکیل می دهند که ماهیت واقعی آن کاملا مبهم، مشکوک، محرمانه و اسرارآمیز است.
رهبران سیاسی و اقتصادی خود را نزد مردم اشخاصی بسیار منطقی و مادی گرا جلوه می دهند. اما، اگر مردم می دانستند که برخی از این اشخاص در جوامعی پنهان و زیرزمینی که در آنها کیش خدایان مصر و بابل- مانند «ایزیس»، «اوزیریس»، «بعل»، و یا «سمیرامیس»- را به جای می آورند، در مراسمی عجیب و غریب شرکت می جویند، کاملا شگفت زده و متعجب می گردیدند.
واژه «ایلومیناتی» از کلمه لاتین «ایلومیناره» سرچشمه می گیرد که خود به معنای «روشن کردن»، «دانستن» و «شناختن» است. پس، «ایلومیناتی» معنای «آگاهان»، «روشنفکران» و یا «روشن بینان» را دارد. و در واقع نیز، «ایلومیناتی»ها خود را صاحب شناخت، کرامت و خردی برتر می دانند که از زمان های بسیار دور به ارث برده اند و بر این پندارند که این خود بدانها مشروعیتی برای فرمانروایی بر بشریت می بخشد. «ایلومیناتی»ها شکل مدرن یک جامعه مخفی و سری بسیار قدیمی به نام «اخوت مار» را تشکیل می دهند، که ریشه و اصل آن به ریشه های تمدن غرب، در بیش از 5000 سال پیش، یعنی تمدن های سومر و بابل بازمی گردد.
تمدنی که امروز بر جهان حاکم است، در واقع ادامه تمدن «سومر»ی است که هر آنچه را که خصوصیت تمدن غربی را تشکیل می دهد- مانند دولت، پول، تجارت، مالیات، برده داری، ارتش های سازماندهی شده و یک توسعه طلبی و جهان گشایی گسترده بر پایه جنگ هایی مداوم و به خدمت گیری دیگر اقوام و ملل- اختراع کرده است. تمدن «سومر» همچنین نخستین تمدنی بود که به محیط زیست خود آسیب فراوانی وارد آورد. تمدن های سومری و بابلی با بهره برداری بیش از حد از زمین های کشاورزی پس از اختراع «آبیاری» زمین ها، دشت های سرسبز را به بیابانی که امروز «عراق» نام دارد، مبدل ساختند.
از دوران تمدن های سومر و بابل به این سو، «اخوت مار» با گرفتن اشکال و اسامی متعدد و گوناگون و اجرای نفوذ خود بر مذاهب و قدرت های سیاسی متوالی همچنان تداوم یافت، و آن نیز در تسلسلی که بسیاری از آنان از جمله «مکاتب حکمت» مصری و یونانی، کلیسای مسیحی «رم» (که در راستای ریشه دوانیدن در اروپا همانند «وسیله نقلیه ای» از سوی «اخوت مار» مورد استفاده قرار گرفت)، «مروونژین»ها (نخستین سلسله سلاطین فرانسه که از اواخر قرن پنجم میلادی تا اواسط قرن هشتم بر این کشور فرمانروایی داشتند)، «تامپلیه»ها یا «معبدیون» (و شاخه های متعدد و فراوان آنها مانند «فراماسون»ها، «رزکروا»، «پریوره دو سیون»، «فرقه نظامی و بیمارستانی سن ژان بیت المقدس»، «مسلک مالت» و...) و بالاخره، «ایلومیناتی» و سازمان های وابسته را دربرمی گرفت.
نماد «ایلومیناتی»ها بر اسکناس های یک دلاری آمریکا کاملا مشهود است و هرمی است که قله (برگزیدگان و نخبگان) آن توسط «چشمی آگاه و روشن بین» نورانی گردیده و بر «پایه کور» هرم- که از آجرهایی مشابه (مردم) ساخته شده است- تسلط دارد.
دو اشاره و تذکر مشهود بر روی اسکناس ها نیز بسیار پرمعنا هستند: «نووس اردو سکلوروم» (NOVUS ORDO SECLORUM) معنای «نظم نوین برای قرن ها» را دارد. یا به عبارت دیگر، «نظم نوین جهانی» است. و «آنوئیت سوپتیس» (ANNUIT COEPTIS)، «طرح ما با موفقیت روبرو خواهد شد» معنا می دهد. طرحی که امروز با تحقق نهایی خود چندان فاصله ای ندارد.
هرم «ایلومیناتی» و دولت جهانی
«ایلومیناتی» سازمانی شیطانی است که درصدر خود خانواده «راتشیلد» (Rothschild) را دارد، و در بطن آن نیز فراماسون ها، کمونیست ها و اعضای دیگر انجمن ها و مؤسسات را می یابیم. این سازمان بسیار گسترده بوده، در آن به امور سیاسی و مالی و طرح استقرار دولتی جهانی و متحد پرداخته می شود. سازمان «ایلومیناتی» آنچه را در توان و قدرت خود دارد به منظور تأسیس این دولت جهانی به کار می بندد، هر چند قرار باشد برای تحقق این هدف جنگ جهانی سومی نیز به راه افتد. ترکیب این هرم جهنمی نیز به شکل ذیل است:
¤ چشمی که همه چیز را می بیند: و این چشم، چشم شیطان است. روحی رهنما و هدایت گر، نهاد رهبری داخلی.
¤ آرتی (RT): خانواده «راتشیلد» است. به عبارت دیگر ، محکمه و دادگاه «راتشیلد». «ایلو میناتی»ها این خاندان را تجسم خدایان می دانند و کلام آنها حکم قانون را دارد.
¤ شورای 13 نفره: شورای بزرگ «راهبان » است، 13 راهب بزرگ که رهبانیت و آیین خصوصی «راتشیلد» را تشکیل می دهند.
¤ شورای 33 نفره: بالاترین رده فراماسون های جهان سیاست، اقتصاد و کلیسا را شامل می شود. این افراد برگزیدگان و نخبگان «کمیته 300 نفره» به حساب می آیند.
¤ کمیته 300 نفره: این کمیته در سال 1729 و به منظور پرداختن به امور بانکی و تجاری بین المللی و حمایت از قاچاق تریاک، از سوی «کمپانی تجاری هند شرقی انگلیس» یا«BEIMC» (British East India Merchant Company) تأسیس گردیده است. ریاست «کمیته 300 نفره» را خاندان سلطنتی انگلیس برعهده دارد. این «کمیته» نماینده کل نظام بانکی جهان و نیز مهمترین در میان نمایندگان کشورهای غربی است. کلیه بانک ها از طریق خانواده «راتشیلد» با «کمیته 300 نفره» ارتباط می یابند. برخی اسامی شناخته شده تر این کمیته عبارتند از: «جرج بوش»، «لرد چمبرلن»، خانواده «فوربس»، «فردریک نهم» پادشاه دانمارک، «جرج لوید»، سر «ادوارد هیگ»، «سر «داگلاس هریمن»، «هنری کیسینجر»، «فرانسوا میتران»، «اولاف پالمه»، پرنسس «بئاتریکس»، پرنس «رنیه» موناکو، ملکه «الیزابت دوم»، ملکه «جولیانا»، «دیوید راکفلر»، بارون «راتشیلد»، کاردینال «تیسن بورنمیسزا»، بارون «هانس هاینریش واندربیلت»، خانواده «فون فینک، بارون» اگوست فون ها بزبورگ» و...
دولت جهانی
به جای قدرت رو به زوال دولت های «کشور-ملت»ها، قدرت جدیدی روی کارآمده است که جهانی وکلی و از کنترل دموکراسی بدور و محفوظ است. بدینسان، شهروندان کماکان به انتخاب نهادهای ملی می پردازند، در حالی که قدرت واقعی به مراکز جدید انتقال یافته است.
به عبارت دیگر، کره زمین امروز از سوی صورتی نجومی متشکل از سازمان هایی با نقش های اجرایی و یا سیاسی اداره می شود. سازمان های اجرایی خود به سه طیف قدرت تقسیم می گردند:
- طیف قدرت اقتصادی و مالی
- طیف قدرت نظامی و پلیس
- طیف قدرت علمی
قدرت سیاسی این نظام توسط طبقه و رده چهارمی از سازمان ها به اجرا درمی آید، که عبارتند از: «کلوپ های تعمق»، شبکه های نفوذی، و یا همایش های «لیدرهای جهانی» (Global Leaders) مانند «گروه بیلدربرگ» و یا «مجمع اقتصادی جهانی داووس».
تمامی این سازمان ها از نزدیک با یکدیگر مرتبط بوده و مکمل همدیگرند و هیچ رقابتی میان آنها برپا نیست. آنها در واقع مجموعه ای را تشکیل می دهند که انسجام آن به واسطه تعلق همزمان برخی شخصیت های عضو به سازمان های متعدد، تأمین می گردد. این اشخاص کلیدی را می توان «اربابان جهان» تلقی کرد. برخی از آنان - مانند «جرج بوش» (پدر) و یا «هنری کیسینجر»- در شمار لیدرهای سیاسی سطح بالا قرار دارند. اما، غالب آنها برای مردم عادی ناشناخته باقی مانده اند.
نظام این سازمان با نبوغ بسیاری طراحی شده است. بدین گونه که، بسیاری از این سازمان ها- که ساختاری شبکه ای دارند- مأموریت و تکلیفی واحد را دنبال می کنند، و مراکز و نیز «چرخه های فرماندهی» آنها در راستای تأمین امنیت بیشتر و ثبات مجموعه، دو یا سه برابر گردیده اند. بدین شکل، در صورت بی فایده و بی اثرشدن یکی از سازمان ها و یا رابط ها، کنترل کل زیر تهدید قرار نمی گیرد. دقیقاً همانند اینترنت، که نظامی است بدون مرکزیت واحد و در آن جریانات اطلاعاتی می توانند یک مرکز محلی از کارافتاده را براحتی «دوربزنند».
نهادهای اجرایی «ایلومیناتی»ها عبارتند از:
¤ سازمان همکاری و توسعه اقتصادی اروپا (OCDEیا OECD): سازمان هدایت کننده «بازار نوین فرا آتلانتیک» (AMI یا MAI)، که قوانین و مقررات تجارت جهانی را مشخص ساخته، از نزدیک بر سیاست اقتصادی کشورهای غربی تأثیرگذار است. این سازمان 30 کشور توسعه یافته را که «از اصول اقتصاد بازار پیروی می کنند،» گردهم می آورد.
¤ صندوق بین المللی پول (FMI یا IMF) و بانک جهانی: این دو نهاد مالی اقتصاد و محیط زیست کره زمین را از طریق وام هایی که به شرط اجرای یک سیاست اقتصادی فوق لیبرال، و به زیان واقعیت های انسانی و اکولوژیک اعطا می گردد، ترسیم می کنند.
¤ سازمان تجارت جهانی (OMC یا WTO): قوانین و مقررات تجاری جهانی را از طریق کاهش بیش از حد اختیار تصمیم گیری کشورها در زمینه اقتصاد و یا محیط زیست، تعیین می کند.
¤ کمیسیون اروپا (یا «کمیسیون بروکسل»): که دولت اتحادیه اروپاست. اعضای این کمیسیون انتخاب نمی شوند، و مردم نیز هرگز در جریان نتایج تصمیم گیری های آنان قرار نمی گیرند.
بخش های فزاینده ای از قدرت کشورها به این «کمیسیون» که تحت هیچ کنترل دموکراتیکی قرار ندارد، انتقال داده شده است (80 درصد قوانینی که در کشورهای عضو اتحادیه اروپا به اجرا درمی آید، قوانین اروپایی هستند).
انتقال بخش هایی از حاکمیت کشورها از سوی سیاستمدارانی از جناح های راست و چپ و با هدف خارج ساختن بخش مهم و اساسی تصمیمات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی از حیطه اختیارات تصمیم گیری عمومی، انجام پذیرفته است.
علاوه بر این، «کمیسیون اروپا» خود تماماً زیر نفوذ لابی های صنعتی قرار دارد که الهام بخشان بزرگ قوانین و مقررات اروپایی هستند. سیاست اروپا با همکاری نزدیک «میزگرد اروپا» (European Round Table) تعیین می گردد که سران بزرگترین شرکت های چند ملیتی اروپا را گردهم می آورد. «میزگرد اروپا» در تمامی تصمیمات بزرگ اقتصادی، مالی، اجتماعی و یا زیست محیطی شراکت دارد. و بالاخره، بسیاری از کمیسرهای اروپایی به شرکت های چند ملیتی و یا شبکه های نفوذی طرفدار لیبرالیسم و جهانی سازی بسیار وابسته اند.
از دیگر سو، بسیاری از کمیسرهای اروپایی در شمار اعضای گروه بسیار قدرتمند «بیلدربرگ» قرار دارند، که «خوزه مانوئل باروسو» (رئیس کنونی کمیسیون اروپا، نخست وزیر سابق پرتغال)، «فریتز بولکشتاین» (کمیسر اروپا، بانی «قانون بولکشتاین»)، «رومانو پرودی» (رئیس سابق کمیسیون اروپا، نخست وزیر سابق ایتالیا)، «ژاک سانته» (رئیس سابق کمیسیون اروپا، نخست وزیر سابق لوکزامبورگ)،سر «لیون بریتان» (معاون کمیسیون، مذاکره کننده سابقه اروپا برای «گات»)، «پاسکال لامی» (مسئول تغییرات به وجود آمده در ماده 133 «معاهده آمستردام» که هدف از آن، انتقال اختیارات کشورهای عضو به «کمیسیون» در زمینه مذاکرات و امضای معاهدات اقتصادی از نوع«AMI« یا«MAI« بوده است)، «ادیت کرسون» (عضو سابق «کمیسیون اروپا»، نخست وزیر اسبق و وزیر سابق بازرگانی فرانسه، عضو سابق هیئت مدیره «اشنایدر»)، «اما بونینو» (معاون کنونی مجلس سنای ایتالیا، وزیر سابق امور اروپایی و تجارت خارجی در دولت دوم «رومانو پرودی»)، «ماریو مونتی» (رئیس کنونی دانشگاه «بوکونی» میلان، کمیسر مسئول رقابت تجاری در دوران ریاست «رومانو پرودی» و از مسئولان «بروگل»، یک «مرکز یا اتاق تفکر» اروپا که در سال 2005 تأسیس گردیده است)، «هانس وان دن بروک» بلژیکی، «کارل وان میرت» (وزیر ایالتی بلژیک از جناح سوسیالیست ها، کمیسر اسبق اروپا در امور رقابت تجاری بین سال های 1994 و 1999)، «ارکی لیکانن» (رئیس بانک فنلاند و عضو هیئت مدیره بانک مرکزی این کشور، رئیس «صندوق بین المللی پول» فنلاند، عضو اسبق کمیسیون اروپا) و «ریت بیرگارد» (سیاستمدار دانمارکی، عضو اسبق کمیسیون اروپا در امور محیط زیست)، ازجمله آنانند.
شایان ذکر است که«AMI» ( به زبان فرانسه ) یا«MAI»( به زبان انگلیسی) یک توافق بین المللی است که به طور کاملاً پنهان و محرمانه از سال 1995 تحت نظارت «سازمان همکاری و توسعه اقتصادی اروپا» به اجرا درآمده و پیامدهای آن خطری بی سابقه برای دموکراسی محسوب می شود. رسانه ها که اغلب به چندملیتی های طرفدار این توافقنامه تعلق دارند، درمورد وجود و محتوای این معاهده پیوسته سکوتی خارق العاده اتخاذ کرده اند.
اصل عمده«AMI» برپایه ایجاد مجموعه ای حقوق برای چندملیتی ها، به زیان دولت ها و مردم استوار است، بی آن که درازای آن کمترین اجباری را برای این شرکت ها به وجود آورد.
در بانک مرکزی اروپا(BCE) نیز اشخاصی را می یابیم که در شمار اعضای گروه «بیلدربرگ» قرار دارند. مانند: «ژان کلود تریشه» (رئیس بانک مرکزی اروپا)، «ویم دویسنبرگ» (رئیس سابق هیئت مدیره بانک مرکزی اروپا، رئیس سابق «ندرلاندشه بانک»)، «اوتمار ایسینگ» (عضو هیئت مدیره بانک مرکزی اروپا) و «توماسو پادوا شیوپا» (عضو کمیته اجرایی این بانک).
کلوپ های تعمق
باشگاه ها یا «کلوپ های تعمق» نیز عبارتند از:
¤ مجمع جهانی اقتصاد (World Economic Forum) : سازمانی است که قدرتمندترین و ثروتمندترین مردان کره زمین را دربرمی گیرد. معیار پذیرش در بطن این شبکه، سطح قدرت، ثروت و نفوذ کاندیدا در زمینه اقتصادی، سیاست بین المللی، تکنولوژی و یا رسانه هاست. نشست عمده «مجمع اقتصادی جهان» هرساله در پایان ماه ژانویه در «داووس» سوئیس انجام می پذیرد. درسراسر طول سال نیز، مهمترین اعضای این سازمان ازطریق یک شبکه برتر کنفرانس ویدئویی به نام «ولکام»(Wellcom) با یکدیگر درارتباط اند. این شبکه به آنها اجازه می دهد در هر لحظه پیرامون تصمیمات مهم جهانی با هم به مشورت بنشینند.
¤ کمیسیون سه جانبه: یک نهاد تعمق بین المللی است که در سال 1973 به طور مشترک توسط «دیوید راکفلر» و «زبیگنیو برژینسکی» (مشاور سابق رئیس جمهور «جیمی کارتر») بنیان نهاده شده است. این نهاد سران سه منطقه اقتصادی عمده، یعنی آمریکای شمالی، اروپای غربی و ژاپن را گردهم می آورد.
¤ شورای روابط خارجی(CFR) : سازمانی آمریکایی است که از رهبران سیاسی و یا اقتصادی رده بالا (مانند «جرج بوش» پدر، «هنری کیسینجر» و یا «دیوید راکفلر»، رئیس شورای روابط خارجی) تشکیل شده است. شورای مشورتی(CFR) شامل نمایندگان خارجی می شود، مانند: «میشل روکار» (نخست وزیر اسبق فرانسه)، «اتو لامسدورف» (وزیر اسبق دارایی آلمان)، «برایان مالرونی» (نخست وزیر اسبق کانادا) و یا لرد «کانراد بلک» (رئیس گروه مطبوعاتی «هولینگر» و از نزدیکان دولت «بوش»).
¤ گروه بیلدربرگ: این گروه در سال 1954 تأسیس گردیده و بدون شک قدرتمندترین شبکه نفوذی است. «گروه بیلدربرگ» شخصیت هایی از تمامی کشورها، رهبران سیاسی، اقتصادی، مالی، رسانه ها، و نیز تعدادی از دانشمندان و دانشگاهیان را گردهم می آورد. از دیدگاه این افراد که پیرامون شبکه های قدرت به تحقیق می پردازند، «گروه بیلدربرگ»، «دولت واقعی جهانی» است. رئیس و بنیانگذار مشترک «گروه بیلدبرگ»، «دیوید راکفلر» است.
کشورهای عضو «گروه بیلدربرگ» عبارتند از: آمریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه، بلژیک، سوئیس، هلند، آلمان، اتریش، ایتالیا، اسپانیا، پرتغال، نروژ، سوئد، دانمارک، فنلاند، لوکزامبورگ، ایرلند و بسیاری کشورهای دیگر.
¤ لوسیکل(Le Siecle) : به معنای «قرن»، یک باشگاه تعمق است که قدرتمندترین و پرنفوذترین اعضای طبقه رهبری کشور فرانسه را گردهم می آورد. مسئولان سیاسی، رؤسای شرکت های بزرگ و روزنامه نگاران رسانه های «اندیشه ساز» در شمار اعضای آن قرار دارند.
¤ بنیاد سن سیمون: سازمانی بسیار مشابه «لوسیکل» است. این سازمان در سال 1999 پس از کمک فراوان به تغییر گرایش ایدئولوژیک چپ فرانسه به لیبرالیسم، منحل گردید.
¤ مؤسسه روابط بین الملل فرانسه(IFRI) : نوعی «شورای روابط خارجی» اما از نوع فرانسوی آن است. سیاستمدارانی با گرایشات چپ و راست، رؤسای شرکت های بزرگ، روزنامه نگاران وبرخی دانشگاهیان اعضای این مؤسسه را تشکیل می دهند.
¤ کلوپ رم: یک «باشگاه تعمق» رهبران سیاسی و اقتصادی عمدتاً اروپایی است.
جوامع مخفی و زیرزمینی
¤ بوهمیانز کلوپ: جامعه ای زیرزمینی و مخفی است که در آن قدرتمندان جهان به منظور شرکت در مراسمی عجیب و غریب که رنگ شیطان پرستی به خود گرفته اند، گردهم می آیند.
اربابان جهان چه کسانی هستند؟
شرکت کنندگان و اعضای سازمان های «اربابان جهان» به راستی چه کسانی هستند؟ می توان گفت، بر خطوط چهره آنان خصوصیات مشترکی نقش بسته است، مانند: حیله و تدبیر، هوش سرشار، سنگدلی و قساوت، عزم راسخ، بی شرمی و وقاحت، بی تفاوتی کامل نسبت به مسائل اخلاقی («هدف وسیله را توجیه می کند!») و لذت توصیف ناپذیر تعلق به قشر برگزیدگان و نخبگان و مشاهده جهان از فراز و قله هرم...
و در شمار این اربابان «خودخوانده» ازجمله شخصیت های ذیل را می بینیم:
«هنری کیسینجر» (وزیر خارجه «نیکسون»، رئیس «کیسینجر آسوشیتس آی ان اس)، «جرج بوش» پدر (رئیس جمهور اسبق آمریکا، رئیس «سیا» در سال های 1976 تا 1977)، «فیلیپ ژافره» (رئیس سابق «الف»، مدیرکل بانک «کردیت آگریکول»)، «جووانی آنیلی» (رئیس «فیات»)، «میشل کاندوسو» (رئیس سابق بانک جهانی، رئیس اسبق «بانک فرانسه»)، «ژان کلود تریشه» (رئیس «بانک فرانسه»، رئیس بانک مرکزی اروپا)، «جولیو آندرئوتی» (مردی که 30سال بر ایتالیا حکومت کرد و در بسیاری از رسوایی های مرتبط با مافیا، فراماسون ها و بمب گذاری های راست افراطی در سال های دهه 1970 دست داشت)، «هیلاری کلینتون» (سناتور سابق حزب دموکرات، وزیر خارجه کنونی آمریکا، همسر «بیل کلینتون»)، «تونی بلر» (نخست وزیر سابق انگلیس)، «جیمز ولفنسون» (رئیس سابق بانک جهانی)، «دیوید راکفلر» (رئیس «چیس منهتن بانک»)، «بیل گیتس» (رئیس مایکروسافت)، «فرانتس فرانیتسکی» (صدراعظم اسبق اتریش)، «هیلمار کوپر» (رئیس هیئت مدیره «دویچه بانک» آلمان)، «زبیگنیو برژینسکی» (عضو شورای روابط خارجی، مشاور سابق رئیس جمهور «جیمی کارتر»)، «پاسکال لامی» (کمیسر اروپا و طرفدار سرسخت«AMI» )، «جولیو ترمونتی» (وزیر دارایی ایتالیا، نماینده «فورتزا ایتالیا»، حزب «برلوسکنی»). «موریس لیپنز» (رئیس «فورتیس بانک») و...
¤ شورای 13 نفره: شورای بزرگ «راهبان » است، 13 راهب بزرگ که رهبانیت و آیین خصوصی «راتشیلد» را تشکیل می دهند.
¤ شورای 33 نفره: بالاترین رده فراماسون های جهان سیاست، اقتصاد و کلیسا را شامل می شود. این افراد برگزیدگان و نخبگان «کمیته 300 نفره» به حساب می آیند.
¤ کمیته 300 نفره: این کمیته در سال 1729 و به منظور پرداختن به امور بانکی و تجاری بین المللی و حمایت از قاچاق تریاک، از سوی «کمپانی تجاری هند شرقی انگلیس» یا«BEIMC» (British East India Merchant Company) تأسیس گردیده است. ریاست «کمیته 300 نفره» را خاندان سلطنتی انگلیس برعهده دارد. این «کمیته» نماینده کل نظام بانکی جهان و نیز مهمترین در میان نمایندگان کشورهای غربی است. کلیه بانک ها از طریق خانواده «راتشیلد» با «کمیته 300 نفره» ارتباط می یابند. برخی اسامی شناخته شده تر این کمیته عبارتند از: «جرج بوش»، «لرد چمبرلن»، خانواده «فوربس»، «فردریک نهم» پادشاه دانمارک، «جرج لوید»، سر «ادوارد هیگ»، «سر «داگلاس هریمن»، «هنری کیسینجر»، «فرانسوا میتران»، «اولاف پالمه»، پرنسس «بئاتریکس»، پرنس «رنیه» موناکو، ملکه «الیزابت دوم»، ملکه «جولیانا»، «دیوید راکفلر»، بارون «راتشیلد»، کاردینال «تیسن بورنمیسزا»، بارون «هانس هاینریش واندربیلت»، خانواده «فون فینک، بارون» اگوست فون ها بزبورگ» و...
دولت جهانی
به جای قدرت رو به زوال دولت های «کشور-ملت»ها، قدرت جدیدی روی کارآمده است که جهانی وکلی و از کنترل دموکراسی بدور و محفوظ است. بدینسان، شهروندان کماکان به انتخاب نهادهای ملی می پردازند، در حالی که قدرت واقعی به مراکز جدید انتقال یافته است.
به عبارت دیگر، کره زمین امروز از سوی صورتی نجومی متشکل از سازمان هایی با نقش های اجرایی و یا سیاسی اداره می شود. سازمان های اجرایی خود به سه طیف قدرت تقسیم می گردند:
- طیف قدرت اقتصادی و مالی
- طیف قدرت نظامی و پلیس
- طیف قدرت علمی
قدرت سیاسی این نظام توسط طبقه و رده چهارمی از سازمان ها به اجرا درمی آید، که عبارتند از: «کلوپ های تعمق»، شبکه های نفوذی، و یا همایش های «لیدرهای جهانی» (Global Leaders) مانند «گروه بیلدربرگ» و یا «مجمع اقتصادی جهانی داووس».
تمامی این سازمان ها از نزدیک با یکدیگر مرتبط بوده و مکمل همدیگرند و هیچ رقابتی میان آنها برپا نیست. آنها در واقع مجموعه ای را تشکیل می دهند که انسجام آن به واسطه تعلق همزمان برخی شخصیت های عضو به سازمان های متعدد، تأمین می گردد. این اشخاص کلیدی را می توان «اربابان جهان» تلقی کرد. برخی از آنان - مانند «جرج بوش» (پدر) و یا «هنری کیسینجر»- در شمار لیدرهای سیاسی سطح بالا قرار دارند. اما، غالب آنها برای مردم عادی ناشناخته باقی مانده اند.
نظام این سازمان با نبوغ بسیاری طراحی شده است. بدین گونه که، بسیاری از این سازمان ها- که ساختاری شبکه ای دارند- مأموریت و تکلیفی واحد را دنبال می کنند، و مراکز و نیز «چرخه های فرماندهی» آنها در راستای تأمین امنیت بیشتر و ثبات مجموعه، دو یا سه برابر گردیده اند. بدین شکل، در صورت بی فایده و بی اثرشدن یکی از سازمان ها و یا رابط ها، کنترل کل زیر تهدید قرار نمی گیرد. دقیقاً همانند اینترنت، که نظامی است بدون مرکزیت واحد و در آن جریانات اطلاعاتی می توانند یک مرکز محلی از کارافتاده را براحتی «دوربزنند».
نهادهای اجرایی «ایلومیناتی»ها عبارتند از:
¤ سازمان همکاری و توسعه اقتصادی اروپا (OCDEیا OECD): سازمان هدایت کننده «بازار نوین فرا آتلانتیک» (AMI یا MAI)، که قوانین و مقررات تجارت جهانی را مشخص ساخته، از نزدیک بر سیاست اقتصادی کشورهای غربی تأثیرگذار است. این سازمان 30 کشور توسعه یافته را که «از اصول اقتصاد بازار پیروی می کنند،» گردهم می آورد.
¤ صندوق بین المللی پول (FMI یا IMF) و بانک جهانی: این دو نهاد مالی اقتصاد و محیط زیست کره زمین را از طریق وام هایی که به شرط اجرای یک سیاست اقتصادی فوق لیبرال، و به زیان واقعیت های انسانی و اکولوژیک اعطا می گردد، ترسیم می کنند.
¤ سازمان تجارت جهانی (OMC یا WTO): قوانین و مقررات تجاری جهانی را از طریق کاهش بیش از حد اختیار تصمیم گیری کشورها در زمینه اقتصاد و یا محیط زیست، تعیین می کند.
¤ کمیسیون اروپا (یا «کمیسیون بروکسل»): که دولت اتحادیه اروپاست. اعضای این کمیسیون انتخاب نمی شوند، و مردم نیز هرگز در جریان نتایج تصمیم گیری های آنان قرار نمی گیرند.
بخش های فزاینده ای از قدرت کشورها به این «کمیسیون» که تحت هیچ کنترل دموکراتیکی قرار ندارد، انتقال داده شده است (80 درصد قوانینی که در کشورهای عضو اتحادیه اروپا به اجرا درمی آید، قوانین اروپایی هستند).
انتقال بخش هایی از حاکمیت کشورها از سوی سیاستمدارانی از جناح های راست و چپ و با هدف خارج ساختن بخش مهم و اساسی تصمیمات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی از حیطه اختیارات تصمیم گیری عمومی، انجام پذیرفته است.
علاوه بر این، «کمیسیون اروپا» خود تماماً زیر نفوذ لابی های صنعتی قرار دارد که الهام بخشان بزرگ قوانین و مقررات اروپایی هستند. سیاست اروپا با همکاری نزدیک «میزگرد اروپا» (European Round Table) تعیین می گردد که سران بزرگترین شرکت های چند ملیتی اروپا را گردهم می آورد. «میزگرد اروپا» در تمامی تصمیمات بزرگ اقتصادی، مالی، اجتماعی و یا زیست محیطی شراکت دارد. و بالاخره، بسیاری از کمیسرهای اروپایی به شرکت های چند ملیتی و یا شبکه های نفوذی طرفدار لیبرالیسم و جهانی سازی بسیار وابسته اند.
از دیگر سو، بسیاری از کمیسرهای اروپایی در شمار اعضای گروه بسیار قدرتمند «بیلدربرگ» قرار دارند، که «خوزه مانوئل باروسو» (رئیس کنونی کمیسیون اروپا، نخست وزیر سابق پرتغال)، «فریتز بولکشتاین» (کمیسر اروپا، بانی «قانون بولکشتاین»)، «رومانو پرودی» (رئیس سابق کمیسیون اروپا، نخست وزیر سابق ایتالیا)، «ژاک سانته» (رئیس سابق کمیسیون اروپا، نخست وزیر سابق لوکزامبورگ)،سر «لیون بریتان» (معاون کمیسیون، مذاکره کننده سابقه اروپا برای «گات»)، «پاسکال لامی» (مسئول تغییرات به وجود آمده در ماده 133 «معاهده آمستردام» که هدف از آن، انتقال اختیارات کشورهای عضو به «کمیسیون» در زمینه مذاکرات و امضای معاهدات اقتصادی از نوع«AMI« یا«MAI« بوده است)، «ادیت کرسون» (عضو سابق «کمیسیون اروپا»، نخست وزیر اسبق و وزیر سابق بازرگانی فرانسه، عضو سابق هیئت مدیره «اشنایدر»)، «اما بونینو» (معاون کنونی مجلس سنای ایتالیا، وزیر سابق امور اروپایی و تجارت خارجی در دولت دوم «رومانو پرودی»)، «ماریو مونتی» (رئیس کنونی دانشگاه «بوکونی» میلان، کمیسر مسئول رقابت تجاری در دوران ریاست «رومانو پرودی» و از مسئولان «بروگل»، یک «مرکز یا اتاق تفکر» اروپا که در سال 2005 تأسیس گردیده است)، «هانس وان دن بروک» بلژیکی، «کارل وان میرت» (وزیر ایالتی بلژیک از جناح سوسیالیست ها، کمیسر اسبق اروپا در امور رقابت تجاری بین سال های 1994 و 1999)، «ارکی لیکانن» (رئیس بانک فنلاند و عضو هیئت مدیره بانک مرکزی این کشور، رئیس «صندوق بین المللی پول» فنلاند، عضو اسبق کمیسیون اروپا) و «ریت بیرگارد» (سیاستمدار دانمارکی، عضو اسبق کمیسیون اروپا در امور محیط زیست)، ازجمله آنانند.
شایان ذکر است که«AMI» ( به زبان فرانسه ) یا«MAI»( به زبان انگلیسی) یک توافق بین المللی است که به طور کاملاً پنهان و محرمانه از سال 1995 تحت نظارت «سازمان همکاری و توسعه اقتصادی اروپا» به اجرا درآمده و پیامدهای آن خطری بی سابقه برای دموکراسی محسوب می شود. رسانه ها که اغلب به چندملیتی های طرفدار این توافقنامه تعلق دارند، درمورد وجود و محتوای این معاهده پیوسته سکوتی خارق العاده اتخاذ کرده اند.
اصل عمده«AMI» برپایه ایجاد مجموعه ای حقوق برای چندملیتی ها، به زیان دولت ها و مردم استوار است، بی آن که درازای آن کمترین اجباری را برای این شرکت ها به وجود آورد.
در بانک مرکزی اروپا(BCE) نیز اشخاصی را می یابیم که در شمار اعضای گروه «بیلدربرگ» قرار دارند. مانند: «ژان کلود تریشه» (رئیس بانک مرکزی اروپا)، «ویم دویسنبرگ» (رئیس سابق هیئت مدیره بانک مرکزی اروپا، رئیس سابق «ندرلاندشه بانک»)، «اوتمار ایسینگ» (عضو هیئت مدیره بانک مرکزی اروپا) و «توماسو پادوا شیوپا» (عضو کمیته اجرایی این بانک).
کلوپ های تعمق
باشگاه ها یا «کلوپ های تعمق» نیز عبارتند از:
¤ مجمع جهانی اقتصاد (World Economic Forum) : سازمانی است که قدرتمندترین و ثروتمندترین مردان کره زمین را دربرمی گیرد. معیار پذیرش در بطن این شبکه، سطح قدرت، ثروت و نفوذ کاندیدا در زمینه اقتصادی، سیاست بین المللی، تکنولوژی و یا رسانه هاست. نشست عمده «مجمع اقتصادی جهان» هرساله در پایان ماه ژانویه در «داووس» سوئیس انجام می پذیرد. درسراسر طول سال نیز، مهمترین اعضای این سازمان ازطریق یک شبکه برتر کنفرانس ویدئویی به نام «ولکام»(Wellcom) با یکدیگر درارتباط اند. این شبکه به آنها اجازه می دهد در هر لحظه پیرامون تصمیمات مهم جهانی با هم به مشورت بنشینند.
¤ کمیسیون سه جانبه: یک نهاد تعمق بین المللی است که در سال 1973 به طور مشترک توسط «دیوید راکفلر» و «زبیگنیو برژینسکی» (مشاور سابق رئیس جمهور «جیمی کارتر») بنیان نهاده شده است. این نهاد سران سه منطقه اقتصادی عمده، یعنی آمریکای شمالی، اروپای غربی و ژاپن را گردهم می آورد.
¤ شورای روابط خارجی(CFR) : سازمانی آمریکایی است که از رهبران سیاسی و یا اقتصادی رده بالا (مانند «جرج بوش» پدر، «هنری کیسینجر» و یا «دیوید راکفلر»، رئیس شورای روابط خارجی) تشکیل شده است. شورای مشورتی(CFR) شامل نمایندگان خارجی می شود، مانند: «میشل روکار» (نخست وزیر اسبق فرانسه)، «اتو لامسدورف» (وزیر اسبق دارایی آلمان)، «برایان مالرونی» (نخست وزیر اسبق کانادا) و یا لرد «کانراد بلک» (رئیس گروه مطبوعاتی «هولینگر» و از نزدیکان دولت «بوش»).
¤ گروه بیلدربرگ: این گروه در سال 1954 تأسیس گردیده و بدون شک قدرتمندترین شبکه نفوذی است. «گروه بیلدربرگ» شخصیت هایی از تمامی کشورها، رهبران سیاسی، اقتصادی، مالی، رسانه ها، و نیز تعدادی از دانشمندان و دانشگاهیان را گردهم می آورد. از دیدگاه این افراد که پیرامون شبکه های قدرت به تحقیق می پردازند، «گروه بیلدربرگ»، «دولت واقعی جهانی» است. رئیس و بنیانگذار مشترک «گروه بیلدبرگ»، «دیوید راکفلر» است.
کشورهای عضو «گروه بیلدربرگ» عبارتند از: آمریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه، بلژیک، سوئیس، هلند، آلمان، اتریش، ایتالیا، اسپانیا، پرتغال، نروژ، سوئد، دانمارک، فنلاند، لوکزامبورگ، ایرلند و بسیاری کشورهای دیگر.
¤ لوسیکل(Le Siecle) : به معنای «قرن»، یک باشگاه تعمق است که قدرتمندترین و پرنفوذترین اعضای طبقه رهبری کشور فرانسه را گردهم می آورد. مسئولان سیاسی، رؤسای شرکت های بزرگ و روزنامه نگاران رسانه های «اندیشه ساز» در شمار اعضای آن قرار دارند.
¤ بنیاد سن سیمون: سازمانی بسیار مشابه «لوسیکل» است. این سازمان در سال 1999 پس از کمک فراوان به تغییر گرایش ایدئولوژیک چپ فرانسه به لیبرالیسم، منحل گردید.
¤ مؤسسه روابط بین الملل فرانسه(IFRI) : نوعی «شورای روابط خارجی» اما از نوع فرانسوی آن است. سیاستمدارانی با گرایشات چپ و راست، رؤسای شرکت های بزرگ، روزنامه نگاران وبرخی دانشگاهیان اعضای این مؤسسه را تشکیل می دهند.
¤ کلوپ رم: یک «باشگاه تعمق» رهبران سیاسی و اقتصادی عمدتاً اروپایی است.
جوامع مخفی و زیرزمینی
¤ بوهمیانز کلوپ: جامعه ای زیرزمینی و مخفی است که در آن قدرتمندان جهان به منظور شرکت در مراسمی عجیب و غریب که رنگ شیطان پرستی به خود گرفته اند، گردهم می آیند.
اربابان جهان چه کسانی هستند؟
شرکت کنندگان و اعضای سازمان های «اربابان جهان» به راستی چه کسانی هستند؟ می توان گفت، بر خطوط چهره آنان خصوصیات مشترکی نقش بسته است، مانند: حیله و تدبیر، هوش سرشار، سنگدلی و قساوت، عزم راسخ، بی شرمی و وقاحت، بی تفاوتی کامل نسبت به مسائل اخلاقی («هدف وسیله را توجیه می کند!») و لذت توصیف ناپذیر تعلق به قشر برگزیدگان و نخبگان و مشاهده جهان از فراز و قله هرم...
و در شمار این اربابان «خودخوانده» ازجمله شخصیت های ذیل را می بینیم:
«هنری کیسینجر» (وزیر خارجه «نیکسون»، رئیس «کیسینجر آسوشیتس آی ان اس)، «جرج بوش» پدر (رئیس جمهور اسبق آمریکا، رئیس «سیا» در سال های 1976 تا 1977)، «فیلیپ ژافره» (رئیس سابق «الف»، مدیرکل بانک «کردیت آگریکول»)، «جووانی آنیلی» (رئیس «فیات»)، «میشل کاندوسو» (رئیس سابق بانک جهانی، رئیس اسبق «بانک فرانسه»)، «ژان کلود تریشه» (رئیس «بانک فرانسه»، رئیس بانک مرکزی اروپا)، «جولیو آندرئوتی» (مردی که 30سال بر ایتالیا حکومت کرد و در بسیاری از رسوایی های مرتبط با مافیا، فراماسون ها و بمب گذاری های راست افراطی در سال های دهه 1970 دست داشت)، «هیلاری کلینتون» (سناتور سابق حزب دموکرات، وزیر خارجه کنونی آمریکا، همسر «بیل کلینتون»)، «تونی بلر» (نخست وزیر سابق انگلیس)، «جیمز ولفنسون» (رئیس سابق بانک جهانی)، «دیوید راکفلر» (رئیس «چیس منهتن بانک»)، «بیل گیتس» (رئیس مایکروسافت)، «فرانتس فرانیتسکی» (صدراعظم اسبق اتریش)، «هیلمار کوپر» (رئیس هیئت مدیره «دویچه بانک» آلمان)، «زبیگنیو برژینسکی» (عضو شورای روابط خارجی، مشاور سابق رئیس جمهور «جیمی کارتر»)، «پاسکال لامی» (کمیسر اروپا و طرفدار سرسخت«AMI» )، «جولیو ترمونتی» (وزیر دارایی ایتالیا، نماینده «فورتزا ایتالیا»، حزب «برلوسکنی»). «موریس لیپنز» (رئیس «فورتیس بانک») و...
منبع: کیهان